10-1. Vorige week stond OCI-Lions met 10-1 voor. BEVO rijp voor de slachtbank. Niet eenmaal, maar ook de week erop. Onderschat werd er niet, maar vertrouwen was er wel. Net als bij collegafavoriet VOC. Niets blijkt minder waar. We krijgen twee keer een beslissend finaleduel.
De heerlijke counterpunch van de underdog. Heerlijk, dus. Voor de neutrale toeschouwer meer dan goed te behappen. Het maakt sport fantastisch. Een gevoel waar menig Amerikaanse jeugdfilm, waarbij het honkbalteam van het 8-jarige hoofdrolspelertje – vaak met bril en vader gehesen in lichtblauw spijkerjack – vanuit een onmogelijke positie de titel pakt. Vaak tegen een tegenstander met drie van die uit de kluiten gewassen pestkoppen. En als het even meezit doet er ook nog een Golden Retriever mee in het team. Met een uitstekende home-run in de poten.
Vliegers vergroten gunfactor
On-topic: Dalfsen en BEVO werden kansloos geacht. De tweede finalepartij zou een formaliteit worden. Geen arrogantie bij de geconcentreerde handballers van Lions en VOC. Wel vertrouwen. “Wij worden kampioen in twee duels”, zei Ivo Steins op het welbekende startpunt voor handballers. Honderdtwintig minuten verder komt er een derde duel. Bij zowel de heren als de dames. De counterpunch van Dalfsen bevatte twee vliegers. Om de gunfactor van de underdog nog maar eens te vergroten. Het maakt iets los bij de sportliefhebber.
In Amsterdam treffen VOC en Dalfsen elkaar. De stand is gelijk. Er is geen favoriet meer. En ook geen underdog. Zelfde geldt voor de eindstrijd over een week: de derde Limburgse derby in veertien dagen. We worden verwend. Geen counterpunches zijn er meer uit te delen. Wel harde dreunen, die moeten leiden tot de landstitel. Moge de beste winnen.
Door: Stijn Steenhuis
Foto: FotoReza
