Lekker is dat. Ben je net bezig met een sterke inhaalrace, vecht de hoekspeler een persoonlijk oorlogje uit in een uithoek van het veld. Vijf redenen waarom hoekspelers altijd gelazer krijgen.
Tijd
Geduldig moet de hoekspeler op de bal wachten. Tijd genoeg om je met randzaken bezig te houden. Bijvoorbeeld het publiek. “Waarom kijkt die gast met dat malle hoedje me zo kritisch aan. Misschien moet ik er wat van zeggen”, bedenkt de hoekspeler zich geen moment en steekt zijn middelste vinger kort omhoog. Opstootje, time-out en laffe woordenwisseling tot gevolg.
Lengte
In sommige gevallen zijn hoekspelers minder groot dan de schutters. En dan komt het Napoleoncomplex (google it) om de hoek kijken. “Ik laat me verdorie toch niet te kijk zetten”, gaat zonder écht goede reden rond in de hersenpan van de man op de flank. Pootje haken op de terugweg, time-out en wat trekwerk tot gevolg.
Toverbal
Schieten vanaf de hoek is een kunst. Evenals afwerken met een toverbal. Draaibal hier, veger daar. Keeper van de opponent pissig. Als Jezus Christus juicht en snelt de hoekspeler terug naar eigen speelhelft. “Met je bolle kop”, is net te horen op de reservebank van de tegenstander. Opstootje, time-out en waarschuwing voor beide partijen tot gevolg.
Dekking
Afgolven, bijstappen. Afgolven, blijven staan. In de break. De meeste hoekspelers hebben hun positie in het veld niet gekozen om defensieve redenen. Dat wordt overgelaten aan de ‘betricepte’ klootzak van de ploeg. Ah, even opletten. Je directe tegenstander gaat over naar de cirkel. Je betrekt hem, wat naadjes in zijn/haar shirt begeven het. Gezeik en tijdstraf tot gevolg.
Ongeduld
Vijftigste minuut. De wedstrijd is bijna voorbij. De hoekspeler is afhankelijk van de aanvoer van de opbouwrij en dat valt – eerlijk is eerlijk – deze wedstrijd een beetje tegen. Met bal in de handpalm gaat de hoekspeler, tegen de orders van de spelmaker in, over. Sprongschot op een waardeloos moment. Naast. Aan de stok met de aanvoerder, schelden en een wissel tot gevolg.
Foto: Jaap van der Pijll
